Soms lijkt het alsof de treiterkonten en rotjochies van het schoolplein zijn opgegroeid tot de wereldleiders van nu. De strijd om wie de sterkste is, de grootste spierballen heeft en het hardst schreeuwt, is een terugkerend thema. Maar wat ligt er ten grondslag aan deze geldingsdrang? Waarom is er bij hen zo’n angst voor het onbekende, voor dat wat anders is of van verder weg komt?

Het is een vraag die ons aan het denken zet: is het de angst om zichzelf te verliezen? Of is het de ultieme wil om macht uit te oefenen op anderen? Deze vragen brengen ons naar de kern van waar het mogelijk mis is gegaan. Wat hebben deze leiders van huis uit meegekregen? Hebben ze geleerd om echt in gesprek te gaan, om eerst te luisteren voordat ze spreken? Of zijn ze opgevoed met de gedachte dat ‘de eerste klap een daalder waard is’?

Het is gemakkelijk om onze verbazing, verontwaardiging en teleurstelling te uiten over het gedrag van deze leiders. Maar misschien is het tijd om dichter bij huis te beginnen met het maken van een verschil. Wat, als we onszelf de uitdaging opleggen om oprecht geïnteresseerd te zijn in de ander? Om écht te luisteren en proberen te begrijpen, zelfs als we het niet eens zijn?

Een stevige discussie kan waardevol zijn, maar dan wel op basis van wederzijds respect. Met deze opstelling gaan we meer richting een cultuur van openheid en begrip, niet alleen in ons persoonlijke leven, maar ook in onze werkomgeving.

Zullen we de eerste stap zetten? Wie weet werkt deze houding aanstekelijk voor degenen die grote verantwoordelijkheden dragen. Misschien kunnen we samen een lang gekoesterde verandering inzetten, waarbij luisteren en respect de fundamenten vormen van onze interacties.

Laten we dicht bij huis beginnen met het bouwen aan een wereld waarin we elkaar begrijpen, ongeacht onze verschillen, thuis, op school, op je werk. Want uiteindelijk zijn we allemaal mensen die verlangen naar verbinding en begrip, toch?

Klaas Pool